საქართველოში დღეს არსებულ პოლიტიკურ ვითარებასთან დაკავშირებით `საერთო გაზეთს~ სახალხო პარტიის ლიდერი მამუკა გიორგაძე ესაუბრა.

- უპირველეს ყოვლისა, `საერთო გაზეთის~ მკითხველებს შობა-ახალი წელი მინდა მივულოცო. თქვენი გაზეთი ჩემთვის განსაკუთრებულია, რადგან არსობრივად ეძიებს პრობლემატიკას. დღეს პოლიტიკურ სპექტრში, მედიაში, აკადემიურ წრეებში არ მიდის დისკუსია იმასთან დაკავშირებით, როგორი ქვეყანა გვინდა ავაშენოთ, რა განსხვავებაა იმ ქვეყანას, რომელსაც ჩვენ ვაშენებთ და იმ დეკლარაციებს შორის, რომლითაც თითქოს ჩვენი ხელისუფლებები ამ ქვეყანას აშენებენ, რა არსობრივი განსხვავებაა დღევანდელ დღესა და თუნდაც საბჭოთა პერიოდს შორის. რახან ეს დისკუსია არ მიდის, საზოგადოებას უჭირს გაერკვეს ასეთ ემოციურ, სოციალური პრობლემებით დატვირთულ ფონზე, სად არის ძაღლის თავი დამარხული. პრობლემა ისაა, რომ ჩვენ ვერ მოვახერხეთ შეჯერება ძირითად პრინციპულ საკითხებთან დაკავშირებით, ვერ შევაფასეთ რა იყო ბოლშევიზმი, რა ნაწილი იყო საბჭოთა სისტემაში ისეთი, რომელიც რეფორმირებას უნდა დაქვემდებარებოდა და რა ნაწილი იყო ისეთი, რომელიც რეფორმირებას არ ემორჩილებოდა და უნდა ჩამოგვეცილებინა. 

სამწუხაროდ არც იმაზე მიდის დისკუსია, რას ნიშნავს თავისუფლება და მას რა დონის პასუხისმგებლობა მოყვება. ბევრ ადამიანს იმიტომ უჩნდება ნოსტალგია კომუნისტების პერიოდისადმი, რომ მაშინ სრულიად თავისუფალი იყო პასუხისმგებლობისგან, არანაირი სახელმწიფოებრივი დატვირთვა არ ჰქონდა, მისი ამოცანა მხოლოდ ყოფითი პრობლემების მოგვარება იყო და მიაჩნდა, რომ ამისთვის აუცილებელი იყო საბჭოთა პასპორტი და რა თქმა უნდა კომპარტიის მანდატი. ღმერთი არა თუ არ გვწამდა, არამედ ვაღიარებდით, რომ ის საერთოდ არ არსებობს, რომ არათუ არ გვინდა საქართველოს დამოუკიდებლობა, არამედ ის ბედნიერია დაპყრობილ მდგომარეობაში. იმასაც ვაღიარებდით, რომ კომპარტიის წევრი თუ იყავი, დეგენერატიც რომ ყოფილიყავი, ხელისუფლებაში მოსვლის შესაძლებლობა გქონდა. ერთი სიტყვით, ატროფირებული გვქონდა ეროვნული, რელიგიური და პიროვნული ღირსებების მომენტები, სანაცვლოდ გარანტირებული გვქონდა, რომ ჩვენი შვილები უპრობლემოდ ივლიდნენ სკოლაში, მეტნაკლებად დაცული ვიყავით ავტომატიანი კრიმინალებისგან და ა.შ. ამიტომ, როდესაც დამოუკიდებლობა მოვიპოვეთ, ფსიქოლოგიურად მზად არ აღმოვჩნდით იმ პასუხისმგებლობისთვის, რომ ეს უკვე ჩვენი ქვეყანაა, ჩვენ საიდანღაც მოსული პარტიული დადგენილებები კი არ უნდა აღვასრულოთ, არამედ ჩვენ თვითონ უნდა შევქმნათ ის პროგრამები, რომლითაც ჩვენი ქვეყანა უკეთესი გახდება.

ჩვენ ფსიქოლოგიური მდგრადობა, პასუხისმგებლობა, პოლიტიკური ცოდნა და ელემენტარული პოლიტიკური კულტურა არ გვეყო, რომ ასეთი სახელმწიფოს მშენებლობა დაგვეწყო. ამიტომ მოწინააღმდეგემ იოლად გვათამაშა ემოციის ფონზე, ითამაშა ჩვენს პატივმოყვარეობაზე, არაჯანსაღ ამბიციაზე და აღმოვჩნდით ასეთ მდგომარეობაში. დღეს კვლავ გადარჩენისთვის ვიბრძვით, ვერ შევთანხმდით  რა კრიტერიუმებით ვზომავთ თუნდაც პოლიტიკურ და სოციალურ საკითხებს, მორალურ და ეთიკურ ნორმებს.

დამოუკიდებლობა მარტო ქართველი ფეხბურთელების მსოფლიო ჩემპინატში მონაწილეობას არ ნიშნავს. საქართველოს დამოუკიდებლობა იმას ნიშნავს, რომ ქართველი ერი, საქართველოს მოსახლეობაა ამ მიწის პატრონი, ჩვენ კი ეს უფლება სხვას დავუთმეთ, ადამიანების მცირე ჯგუფს, რომელიც გვათამაშებს. ყველაფერი სწორად უნდა შევაფასოთ, როგორც შევაფასებთ, მაშინვე სწორი გზით წავალ.Yამიტომაც არ გვაძლევენ შეფასების საშუალებას და ცდილობენ ეგზალტაციის მდგომარეობაში გვამყოფონ.

- ვინ არ გვაძლევს შეფასების საშუალებას?

- ამ შემთხვევაში ძირითადად ის ძალა, რომელსაც ვცდილობდით გამოვქცეოდით, რუსეთის სპეცსამსახურები მაქვს მხედველობაში. მათ იმდენი გავლენა კი შერჩათ ქართულ სივრცეში, რომ ამ მდგომარეობაში გვამყოფონ, მათ ბრალს არც ვდებ, ეს ბუნებრივია, რადგან მათი სახელმწიფოებრივი ინტერესია და რუსეთის ინტერესებს იცავენ. ამაში დამნაშავეები ჩვენ ვართ. ვინ გვიშლიდა ხელს თუ არა ჩვენი თავი, რომ შეგვეფასებინა ბოლშევიზმი, შევარდნაძის მმართველობის პერიოდი. დღეს ვინ გვიშლის ხელს შევაფასოთ რა იყო სააკაშვილის რეჟიმი და მმართველობის ფორმა? ეს მმართველობა ცუდი სწორედ იმიტომ იყო, რომ სააკაშვილს პრაქტიკულად ბოლშევიკური მმართველობა ჰქონდა დამყარებული.

1 ოქტომბრის მერე გაჩნდა შანსი და შესაძლებლობა, რომ დავანგრიოთ ეს სისტემა და სწორი გზით სიარული დავიწყოთ, პასუხი მოვთხოვოთ მხოლოდ კრიმინალის ჩამდენ ადამიანს, მაგრამ დანარჩენების მიმართ შეფასება დავდოთ და ვუთხრათ, რომ ისინი არ იყვნენ მართლები და უნდა გამოსწორდნენ. უმნიშვნელოვანესია ის საკითხიც, რომ არასწორი მიტევება, დანაშაულის საფუძველი ხდება.

- ახალმა ხელისუფლებამ იმის შიშით, აქაოდა პოლიტიკური ნიშნით დევნა არ დაგვაბრალონო უნდა დატოვოს ის ხალხი თანამდებობებზე, ვინც სააკაშვილის რეჟიმს ემსახურებოდა?

ბოლშევიკური სისტემის დანგრევა თუ გვინდა, უარი უნდა ვთქვათ ამ ხალხის მომსახურეობაზე. არ მავიწყდება ერთ-ერთი რაიონის საკრებულოს ნაციონალი წევრის ამაყი განცხადება, რომელიც მან 10 თუ 12 ოქტომბერს გააკეთა, ჩვენ ყოველთვის ხალხის გვერდით ვიყავით და ახლაც ხალხის გვერდით უნდა ვიყოთ, ამიტომაც `ქართულ ოცნებაში~ გადავდივარო. ეს განცხადება რა თქმა უნდა, მოიწონა კოალიციის ხალხმა. გამოდის, მხოლოდ უმრავლესობაშია ხალხი? ამ ადამიანმა ფაქტობრივად ბოლშევიკური ცნობიერება გამოხატა, რომ მისთვის მხოლოდ უმრავლესობაა ხალხი. რა მნიშვნელობა აქვს ის ნაცმოძრაობის რიგებიდან აღიქვამს სხვა აზრის მქონე ადამიანებს მტრად თუ `ქართული ოცნებიდან~? აი, ეს უნდა დავამარცხოთ, უარი უნდა ვთქვათ ამ ხალხის მომსახურეობაზე.

ჩვენ დღეს გვიხარია, პარლამენტში ნაცმოძრაობიდან რამდენიმე დეპუტატი გადმოვიდა უმრავლესობაში ან საკრებულოს წევრები რომ გადმოვიდნენ `ქართული ოცნების~ მხარეს. ამ წამიერ ცდუნებებს უნდა ვძლიოთ. რა თქმა უნდა, ასეთ პირობებში უფრო იოლია ძველი რეჟიმის წინააღმდეგ ბრძოლა, მაგრამ ამით ინგრევა უმთავრესი პრინციპი, რომ პარლამენტში იდეური თვალსაზრისით თანხვდენილი ადამიანების ერთობა უნდა იყოს უმრავლესობით წარმოდგენილი და არა ის ადამიანები, რომლებიც ხელისუფლებასთან სიახლოვის გამო, ნებისმიერ კანონპროექტს მისცემენ ხმას. ეს ერთჯერადი გაიოლება უფრო გვირთულებს მომავალში ცხოვრებას. ასე გადაბარგდა კომუნისტების უმრავლესობა გამსახურდიას მთავრობაში, გამსახურდიას ხალხი შევარდნაძესთან, შევარდნაძის მთავრობა ხომ საერთოდ სააკაშვილის მეთაურობით მოვიდა ხელისუფლებაში. ახლაც იგივე პროცესია. ტექნოლოგიურად თითქოს სწორად ვიქცევით, ამოცანად ვსახავთ ნაცმოძრაობის სრულ განადგურებას, მაგრამ არ არის ეს სწორი, ჩვენი ამოცანა საქართველოს მშენებლობა უნდა იყოს. არა უშავს, დღეს თუ არ გვყავს პარლამენტში 2/3, ხვალ და ზეგ გვეყოლება, სამაგიეროდ სამართლიანობა აღსდგება. ახალგაზრდებს აღარ მიეცემათ იმის სტიმული, რომ ნაცმოძრაობისნაირ ორგანიზაციაში შევიდნენ, აკეთონ ფული, დაარბიონ აქციები, ყველაფერი იკადრონ, მთავარია, მყარად დადგნენ ფეხზე და მერე აუცილებლად იქნება მათზე მოთხოვნილება.

აქ მეორე მომენტია, თუ ისევ ის ხალხი უნდა იყოს პარლამენტსა და საკრებულოებში, მაშინ ის პატიოსანი ადამიანები, რომლებიც ცხრა წლის განმავლობაში არ თანამშრომლობდნენ ნაცმოძრაობასთან, საკუთარი ოჯახების დაგლახაკების მიუხედავად, არ აიღეს მათგან ფული, არ არბევდნენ სხვას, სულელებად გამოგვყავს. როგორ შეიძლება ეს ხალხი არ დავაფასოთ? იწყება საუბარი რაღაც შერიგებაზე, ჩინოვნიკების ამნისტირებაზე… იმ ადამიანებს, რომლებიც ცხრა წელი ქუჩაში იდგნენ, არბევდნენ, აწამებდნენ, რას ვეუბნებით, შენ დატკბი იმით, რომ მე კარგად ვარო?

აუცილებელია, სახელმწიფოში სამართლიანობის პრინციპის დანერგვა. ჩვენ ნაცმოძრაობაში მყოფი ადამიანებს არაფერს ვერჩით, უბრალოდ, იმას ვამბობთ, რომ იმ ხალხს, ვინც ნაცმოძრაობის ლუკმაზე უარი თქვა, შესაბამისი დაფასება უნდა ჰქონდეთ, მატერიალური თუ არა, მორალური მაინც, სამოქალაქო სივრცეში იყვნენ წარმოჩენილი. ტელევიზიით ისევ ის ხალხი ჩანს, რომლებიც მანამდე ჩანდნენ და არა ის ადამიანები, რომლებიც სააკაშვილის ბინძურ ქმედებებში არ მონაწილეობდნენ.

- ამ ყბადაღებულ კოაბიტაციაზე რას ფიქრობთ, რომლისკენაც ასე აქტიურად მოგვიწოდებს დასავლეთი?

- ჩვენ ვერ ვანსხვავებთ არსობრივად ამ დეფინიციების ხმარების კონტექსტებს ერთმანეთისგან. თანამშრომლობა და თანაცხოვრება აუცილებელია, რომ სხვადასხვა პოლიტიკურმა სუბიექტებმა თანაცხოვრება შევძლოთ, მაგრამ აქ დგება უმთავრესი საკითხი – რა იყო სააკაშვილის რეჟიმი. თუ ეს იყო ტირანია, მაშინ ეს უნდა დავამტკიცოთ და მთელ მსოფლიოს ვაუწყოთ, რომ ტირანიასთან თანამშრომლობას გვთხოვენ. თუ ამას ვერ დავამტკიცებთ, მაშინ უნდა შევასრულოთ ცივილიზებული სამყაროს მოთხოვნა და ვითანამშრომლოთ. ჩვენ ნახევარი ზომებით ვცხოვრობთ, ინტერვიუში და სიტყვით გამოსვლისას ვამბობთ, რომ სააკაშვილის რეჟიმი იყო ტირანია, თუმცა დოკუმენტურ მასალას არ ვქმნით. დღეს ქვეყნის უმთავრესი პრობლემა ხელისუფლებასა და ხალხს შორის გაწყვეტილი კავშირის აღდგენა და იმ სისტემის დანგრევაა, როდესაც თუნდაც გამარჯვებული მცირე ჯგუფი ან ერთი პიროვნება იღებდა გადაწყვეტილებებს, გადაწყვეტილებების მიღების ფორმატი უნდა გაიზარდოს.

თუ ვაღიარებთ ნაცმოძრაობას ოპოზიციად, გამოდის სააკაშვილს მართლა აუშენებია დემოკრატია, დემოკრატიული არჩევნები ჩაუტარებია და წავიდა ოპოზიციაში. იქნებ ვინმემ ამიხსნას, რას ნიშნავს ნაცმოძრაობა ოპოზიციაშია. ე.ი. ტაში უნდა დავუკრათ ნაცმოძრაობას, რომ მან დემოკრატიული სახელმწიფო ააშენა, წააგო არჩევნები, ახლა ოპოზიციაშია და ჩვენ ამას ვეთანხმებით?

აი, აქ არის პრობლემა. თუკი ჩვენ როლანდ ახალაია ვაღიარეთ როგორც კანონიერი დეპუტატი, მაშინ მისი უფლებების დარღვევა არ უნდა მოხდეს. უმცირესობას ეკუთვნის საგამოძიებო კომიტეტი და უნდა მისცე, მაშინ ნუღარ ახსენებ, რომ ის დანაშაულებრივი რეჟიმის წარმომადგენელია. თუ დანაშაულებრივი რეჟიმის წარმომადგენელია, რა უნდა პარლამენტში?

 - რა უნდა გაეკეთებინა `ქართულ ოცნებას~ ამ პრობლემის წინაშე რომ არ დავმდგარიყავით?

- არჩევნებამდე უნდა შეგვეფასებინა სააკაშვილის რეჟიმი, ან დღეს უნდა შევაფასოთ. ავირჩიოთ პრინციპი, არა აღრეული რაღაც კონგლომერატი, არამედ ერთიანი პრინციპი სახელმწიფო აღმშენებლობის საფუძვლისა და რაც შეიძლება ფართო კონსესუსით იქნას გადაწყვეტილება მიღებული. ხშირად ვსაუბრობთ ჩართულობაზე, ეს ჩართულობა მაქსიმალური უნდა იყოს. ჩემთვის სრულიად გაუგებარია სად შეიძლება ამა თუ იმ ხედვების მიტანა, ამიტომ უნდა შეიქმნას შესაბამისი ფორმატი (ერთი ან რამდენიმე), სადაც შესაძლებელი გახდება დარგის პროფესიონალებმა თავისი ხედვები წარადგინონ. როდესაც მიცხადებენ, საქართველოში ეკონომისტების, სოფლის მეურნეობის სპეციალისტების დეფიციტიაო, ეს არ არის სიმართლე. შეიძლება რომელიმე პარტიაშია პროფესიონალი სპეციალისტების დეფიციტი. ასეთი განცხადებებით ჩვენ შეურაცხყოფას ვაყენებთ იმ ადამიანებს, რომლებმაც თავიანთი პროფესიონალური ღირსების გამო, უარი თქვეს ნაცმოძრაობასთან თანამშრომლობაზე. ვიმეორებ, უნდა შეიქმნას ისეთი ფორმატი, სადაც მოხდება აზრების პროფესიონალური განხილვა. ავიღოთ თუნდაც რუსეთ-საქართველოს ურთიერთობა, არის სხვადასხვა აზრი და მიმდინარეობა, მაგრამ არ ვიცი სად შეიძლება ეროვნული მოძრაობის წარმომადგენლებმა ჩვენი მოსაზრება მივიტანოთ, ვიმსჯელოთ და ვიკამათოთ ამ თემასთან დაკავშირებით. რატომ გაურბიან კამათს? მე ზურაბ აბაშიძეს დიდ პატივს ვცემ, საკმაოდ მაღალი დონის დიპლომატად მიმაჩნია, მაგრამ ჩვენ დღეს ზოგადადაც არ გვაქვს წარმოდგენა მისი ასე ვთქვათ, კონტაქტები კარასინთან რა პრინციპებზეა დაფუძნებული. ჯერ ქართველები შევთანხმდეთ ერთმანეთში რაღაც პრინციპებზე, რა უნდა ვუთხრათ კარასინს.

- სააკაშვილს 20 იანვარს პრეზიდენტობის ვადა ეწურება, მაგრამ აშკარაა იგი გადაგომას არ აპირებს. ნაცმოძრაობა კონსტიტუციას იშველიებს, საპრეზიდენტო არჩევნები ოქტომბერში უნდა ჩატარდესო. საპრეზიდენტო ვადის გაგრძელებაც კონსტიტუციის დარღვევაა. სააკაშვილის შემოდგომამდე დატოვება პრობლემებს არ შეუქმნის ჩვენს ქვეყანას?

- პრობლემებს თავის დროზე უნდა მოგვარება სანამ დამძიმებულა და გამძაფრებულა. ხსენებული საკონსტიტუციო ცვლილებები 2010 წელს განხორციელდა, მაგრამ სამწუხაროდ პოლიტიკური სპექტრი მაშინ სააკაშვილის დამხობის თემით იყო გართული. მხოლოდ `სახალხო პარტია~ და კიდევ რამდენიმე პოლიტიკოსი, მათ შორის დავით უსუფაშვილი ვამბობდით, რომ საქართველოს ძალზე მძიმედ დააწვებოდა ეს ცვლილებები და ყურადღება გავამახვილოთ ამ პროცეზეო, მაგრამ ცოტა არ იყოს დამცინავად გვიყურებდნენ, რა დროს კონსტიტუციის მუხლების რკვევაა, გვაცალეთ სააკაშვილის წინააღმდეგ ბრძოლა, ნუ გვიშლით ხელსო. საზოგადოების დიდი ნაწილი ელოდა (ეს ხდებოდა აგვისტო-ოქტომბერში), რომ 4 ნოემბერს `ეროვნული ფორუმი~ მილიონ კაცს გამოიყვანდა ქუჩაში და ხელისუფლებას დაამხობდა, თუ ფორუმელები ვერ გაკეთდებდნენ ამას, ნოემბრის შუა რიცხვებში ქართული პარტია~ ყრილობას ატარებდა და ის განახორციელებდა, თუ მათაც არაფერი გამოუვიდოდათ, `სახალხო კრება~ 25 ნოემბერს საბოლოოდ დაასრულებდა სააკაშვილს. ყველა შეპირება ჩაიშალა, იმ ეიფორიიდან ისეთ ნიჰილიზმში ჩააგდო ხალხი არასწორად გათვლილმა ქმედებებმა, რომ შეიძლება დღესაც ვერ გამოვსულვართ ამ მდგომარეობიდა. გავიდა ხანი და სწორედ ახლა დავდექით ამ ცვლილებებით გამოწვეული პრობლემის წინაშე.

დღეს გვინდა თუ არ გვინდა, ან უნდა მივიღოთ გადაწყვეტილება, რომ სააკაშვილი ვაიძულოთ გადადგეს კონსტიტუციის ასე ვთქვათ, ნორმის საწინააღმდეგოდ და დაინიშნოს ახალი არჩევნები (ოღონდ მარტო საპრეზიდენტო კი არა, საპარლამენტოც, რადგან ეს უკვე რევოლუციაა), ან უნდა შევეგუოთ სააკაშვილის პრეზიდენტობას ოქტომბრამდე. თავის დროზე არასწორად გადადგმულმა ნაბიჯებმა ორი უკიდურესობა დაგვიტოვა. თუ დღეს ხალხს ქუჩაში გამოიყვან და რეჟიმის წინააღმდეგ საბრძოლველად წარმართავ, ეს აბობოქრებული მასა, მოქმედი ხელისუფლების მდგომარეობასაც დააყენებს ეჭვქვეშ იმ მარტივი მიზეზის გამო, რომ რევოლუციით მოხდა სააკაშვილის წასვლა და არა კოალიციის საპარლამენტო გამარჯვებით. მეორეს მხრივ, სააკაშვილს ოქტომბრამდე რა აიტანს, მაგრამ ჩვენ შუალედური გადაწყვეტილების მიღება შეგვიძლია – იგნორირება გავუკეთოთ სააკაშვილს, დავიწყოთ სახელმწიფოს მშენებლობა და სააკაშვილს არ მივცეთ რაიმეს გაფუჭების საშუალება. მთავარია, დროზე გადავდგათ ეს ნაბიჯები.

- სასამართლო ისევ სააკაშვილის გავლენის ქვეშაა და ალბათ ამიტომაც ვერ ხერხდება ნაცხელისუფლების დანაშაულში ეჭვმიტანილი წევრების დასჯა.

- ეს უფრო არასწორი მიდგომის ბრალია. ვანო მერაბიშვილის ბიძა კი არა ნებისმიერი ადამიანი, რომელიც პროკურატურის მოთხოვნით საბუღალტრო ფორმებში დაშვებული შეცდომების გამო წარსდგება სასამართლოში, რა თქმა უნდა გათავისუფლებული უნდა იქნეს. ამ ადამიანს უამრავი ხალხი ჰყავს გამწარებული, ხე-ტყეს უკანონო ჩეხვის, ადამიანების დაშინების ფაქტების გამო დაიბარე, ამ საკითხებთან დაკავშირებით ხომ უამრავი განცხადებაა პროკურატურაში შესული? ამით იმის თქმა მინდა, რომ არ არის მყარი საქმეები. ვანო მერაბიშვილს პასპორტზე კი ნუ იბარებ, ქუჩებში უდანაშაულო ხალხის ჩახოცვის და სხვა სერიოზული უკანონობის გამო დაიბარე და მაშინ ვეღარ გაუშვებს მოსამართლე. დღეს არანაირ პრობლემა არ წარმოადგენს მერაბშვილისა თუ სხვების სერიოზული მასალებით სასამართლოში მიყვანა, მაგრამ რატომღაც ასე არ ხდება. ბაჩო ახალაიაც ჯერჯერობით ჯარისკაცის ცემის ფაქტზე ზის, ესეც დიდი დანაშაულია, მაგრამ მას უამრავ უფრო მძიმე დანაშაულში სდებენ ბრალს. ჯერჯერობით მე ვერ ვხედავ ახალი ხელისუფლების სურვილს, რომ მკაცრად აგებინოს პასუხი ძველი ხელისუფლების წარმომადგენლებს.