სახელმწიფოს მდგრადობის და მოსახლეობის კეთილდღეობის ერთ-ერთი ქვაკუთხედი არის უსაფრთხოება, რომლის არსიც დეტალურად უნდა იყოს გაწერილი – განმარტავდეს ინტერესებს, აყალიბებდეს ხედვას, განსაზღვრავდეს საფრთხეებს და ამ საფრთხეების რანგირებას, ადგენდეს უსაფრთხოების პოლიტიკის მიმართულებებსა და პრიორიტეტებს. სამწუხაროდ, კორონაისტერიამ კიდევ ერთხელ თვალნათლივ წარმოაჩინა პრობლემები სახელმწიფო უსაფრთხოებაში, მათ შორის მისი ერთ-ერთი მთავარი მდგენელის – სასურსათო უსაფრთხოების კუთხით, რომელზედაც, სხვათა შორის, ერთი სიტყვაც კი არ არის ნახსენები „საქართველოს ეროვნული უსაფრთხოების კონცეფცია“-ში. სასურსათო უსაფრთხოება არის არა სურსათის შემადგენლობითი და ხარისხობრივი უვნებლობის დადგენა(რაც უდავოდ მნიშვნელოვანია), არამედ სასურსათო დამოუკიდებლობა! საქართველოს აქვს უნიკალური, ღვთითნაბოძები ნიადაგი, კლიმატი, გამრჯე და მცოდნე ადამიანური რესურსი, რათა მოიყვანოს და აწარმოოს სურსათი იმ რაოდენობით, რომ იყოს არა მხოლოდ თვითკმარი(!), რაც ცალსახად განსაზღვრავს სასურსათო დამოუკიდებლობას, არამედ საერთაშორისო თანამეგობრობასაც შესთავაზოს ჯანსაღი პროდუქტი. ამისთვის აუცილებელია ხელისუფლების ნება(რომელიც არცერთ ხელისუფალს არ გამოუხატავს დამოუკიდებელ საქართველოში) და სურვილი – საქართველო გადაიქცეს სხვათა წარმოებული, ხშირ შემთხვევაში საეჭვო ხარისხის პროდუქტის მომხმარებელ-გამსაღებლიდან, მაღალი ხარისხის საკვები პროდუქციის მწარმოებლად!