მამუკა გიორგაძე:
შორენა კოწოწაშვილი
ეროვნული მოძრაობის წევრი მამუკა გიორგაძე მიიჩნევს, რომ ივანიშვილის ხელისუფლების ნაბიჯები ღია უნდა იყოს როგორც ნატოსთან და ევროკავშირთან მიმართებაში, ასევე ქართველმა ხალხმა უნდა იცოდეს, რა დავალებით მიდის დიპლომატი ზურაბ აბაშიძე მოსკოვში.
რა შეცდომას უშვებს პრემიერი ბიძინა ივანიშვილი და რა საერთო აქვს `ქართულ ოცნებას~ შევარდნაძე-სააკაშვილის კურსთან? _ ამ საკითხების ირგვლივ გთავაზობთ ინტერვიუს `სახალხო პარტიის~ ლიდერ მამუკა გიორგაძესთან.
_ ბატონო მამუკა, როგორ შეაფასებდით ივანიშვილის მთავრობის მიერ სისხლის სამართლის კუთხით წარმოებულ პოლიტიკას და რამდენად იკვეთება, რომ ბაჩო ახალაია პოლიტიკური დევნის მსხვერპლია?
_ ქართულ საზოგადოებაში ალბათ ძნელად წარმოიდგენდა ვინმე, რომ იმაზე უარესი შეიძლება მოხდეს საერთოდ მსოფლიოს რომელიმე ქვეყანაში რომელიმე ხელისუფლების მიერ, რასაც წინა ხელისუფლება აკეთებდა. აქედან გამომდინარე იმდენ უკანონობას ჰქონდა ადგილი, იმდენ დანაშაულებრივ ქმედებებს, იმდენ სახელისუფლო გადაცდომებს ჰქონდა ადგილი, რომ ამას ძნელად წარმოიდგენს რომელიმე ცივილიზებული სამყაროს წარმომადგენელი, თუ ეს შესაძლებელი იქნებოდა. ამიტომ, ერთის მხრივ, იმდენია დასაჭერი იმ უბრალო მიზეზების გამო, რომ წინა ხელისუფლებას ძალიან ბევრი უკანონობა აქვს ჩადენილი. ხელისუფლებას დიდი სამუშაო აქვს ჩასატარებელი, რომ ერთის მხრივ, ქართული საზოგადოების მოთხოვნები დააკმაყოფილოს, რომელიც ამ უკანონობებზე რეაგირებას ითხოვს, მეორეს მხრივ, საერთაშორისო თანამეგობრობის მოთხოვნებიც დააკმაყოფილოს. იმიტომ, რომ გარკვეულ ტერიტორიაზე გარკვეული რაოდენობას როცა გადააჭარბებს დამნაშავეთა რაოდენობა, შეშფოთებით უყურებენ ყოველივეს; და მესამე, ყველაზე მნიშვნელოვანი: არ ძლიოს ცდუნებამ და აქ არ დაუშვას სუბიექტივიზმი. ამიტომ ხელისუფლება ძალიან რთული ამოცანის წინაშე დგას. ქართული საზოგადოების მხარდაჭერა მას აქვს იმ ნაწილში, რომელიც მოითხოვს დამნაშავეების სამართლიან დასჯას. საჭიროა ძალიან სერიოზული მუშაობა საერთაშორისო თანამეგობრობასთან. დამტკიცება და ახსნა, რომ აქ არავითარი პოლიტიკური დევნა არ მიმდინარეობს და მესამე უნდა სძლიოს ცდუნებას, რომ არ გაერთოს, როგორც თავის დროზე სააკაშვილი გაერთო და დაიწყო დაჭერებით, რომელიც შეიძლება მართლაც გამართლებული იყო, ხოლო შემდეგ, ვინც გაუხარდა, იმის დაჭერა გადაწყვიტა. აი, ამ ცდუნებას უნდა სძლიოს ხელისუფლებამ. ვერანაირ პოლიტიკურ ქვეტექსტს ბაჩო ახალაიას დაჭერაში ვერ ვხედავ. ალბათ ქართული საზოგადოებაც ვერ ხედავს, თეა თუთბერიძეს კი ამას ვერავინ გააგებინებს. დასაჭერი ნამდვილად უნდა დავიჭიროთ.
_ ანუ სასაცილო მდგომარეობაში იგდებს ნაცელიტა თავს, რომელიც ცდილობს საზოგადოება დაარწმუნოს, რომ `ქართული ოცნება~ გმირებს აპატიმრებს. სააკაშვილის კარის ისტორიკოსად მიჩნეული მასხარაშვილი კი ბაჩო ახალაიას 21-ე საუკუნის ცოტნე დადიანად მიაჩნია.
_ ჩემთვის ძალიან სამწუხაროა, როცა ისტორიკოსი ასეთ შეფასებას აძლევს. ძალიან სამწუხაროა ის, რომ ჩვენი გმირი წინაპრების სახელებს ასე ჰარი-ჰარალად ვისვრით ხოლმე ეთერში და ისეთ ადამიანებს შევადარებთ, რომლებიც ამას არ იმსახურებენ. Aახალაია ერთი ჩვეულებრივი დამნაშავეა, რომელიც აქამდეც უნდა დასჯილიყო. ხელისუფლებამ ყველაფერი უნდა გააკეთოს იმისათვის, რომ არ მოხდეს ცნებების პროფანაცია; არ მოხდეს სიტყვებით მანიპულირება. ხელისუფლება გარკვეულწილად ტოვებს ამ კითხვებს. სასურველია, რომ ეს კითხვები არ გაგრძელდეს.
_ რას იტყვით იგივე საგარეო პოლიტიკის კუთხით ახალი ხელისუფლების ნაბიჯებზე? მართლაც აგებს საინფორმაციო ომს ივანიშვილის მთავრობა ნაციონალებთან?
_ ნაცმოძრაობასთან მოგება დიდად საძნელო პროცესი არ არის. ნაცმოძრაობა იმდენად დისკრედიტებულია საზოგადოების თვალში, რომ  მის მოგებას არაფერი არ უნდა. ეს ყველამ ძალიან კარგად იცის. რაც შეეხება საქართველოსთვის მუშაობას, ამ მიმართულებით ძალიან ბევრი შენიშვნის გამოთქმა შეიძლება, თუნდაც ამ ბოლო წლების განმავლობაში, რატომ ვერ მოხერხდა ისეთი ჯგუფის შექმნა, რომელიც მეტ-ნაკლებად შევიდოდა კონტაქტში ევროპარლამენტის, ევროკავშირის ხელმძღვანელობასთან. შევიდოდა კონტაქტში სხვა საერთაშორისო ორგანიზაციების ხელმძღვანელობასთან და ყველაფერს აუხსნიდა ისე, როგორც არის. რა გახდა, რომ მეტ-ნაკლებად დალაგდეს ურთიერთობა ამ საერთაშორისო ორგანიზაციებთან. რა პრობლემაა? მე პრობლემას ვერ ვხედავ იგივე ევროპის სახალხო პარტიის მიმართულებით. აღმოსავლეთ ევროპის ქვეყნების მიმართულებით. თუნდაც ნატოს საპარლამენტო ასამბლეის წარმომადგენელთა მიმართულებით. ფაქტობრივად, მერამდენედ უნდა მოხდეს, რომ ქართული მხარე ვერ წარსდგა ისე ღირსეულად, როგორც დღეს ეკადრება მას. ახლა არგუმენტად ის, რომ ნაციონალების რომელიღაც წარმომადგენელი საბოტაჟის რეჟიმშია, ეს სეროზული არგუმენტი არ არის. ამ კუთხით სერიოზული სამუშაო აქვთ `ქართული ოცნების~ წარმომადგენლებს. ეს ერთი და მეორე მომენტი: ყველაფერს რომ თავი დავანებოთ, საქართველოში ამ ორგანიზაციებთან ურთიერთობის რესურსი არსებობს. სამწუხაროდ, არ ხდება ამ რესურსების გამოყენება. ხელისუფლებამ ისე ჩათვალა, რომ მთელი ქართული საზოგადოების ძირითადი ნაღები და პოტენციალი, `ქართულ ოცნებაშია~. არადა, ვერ იქნება ერთ პარტიაში, რაც არ უნდა პატივსაცემი ორგანიზაცია იყოს, მთელი საქართველოს პოლიტიკური და ინტელექტუალური ნაღები. აქედან გამომდინარე, რომ ხედავენ, რომ არ შეუძლიათ და არ აქვთ ამის გამოცდილება, ახლა მარტო იძახონ, რომ საუკეთესოები ვართო და ამით აპელირება გააკეთონ იმაზე, რომ მხოლოდდამხოლოდ პრობლემა ნაცმოძრაობის საბოტაჟურ რეჟიმშია, არ არის სწორი. პრობლემა ისაა, რომ გარკვეულმა წარმომადგენლობებმა, რომლებსაც ევალებათ ამ საკითხების მოგვარება, არ იციან ეს და არც სხვის რჩევებს იღებენ.
_ რაზე მიანიშნებთ, `ქართული ოცნება~ ამ ეტაპისთვის არა მხოლოდ სუსტი, არამედ არასწორი ნაბიჯებიც გადადგა.
_ რა თქმა უნდა, არასწორი ნაბიჯებიც გადაიდგა. ელემენტარულად რა გახდა, როდესაც პრემიერი პირველ ვიზიტს აკეთებს ევროპაში, ნატოს მიმართულებით, რა გახდა რომ წინასწარ ჯგუფს ემუშავა მათთან. ჩვენ იგივე პრობლემის წინაშე დავდექით, რომელიც იყო თუნდაც რვა თვის წინ, როდესაც ევროპარლამენტში მოსმენა ჩატარდა რესპუბლიკური პარტიის ინიციატივით და ქართული მხარე ჩაფლავდა ამ სიტყვის პირდაპირი მნიშვნელობით. როგორც ჩანს, დასკვნებს არ აკეთებენ ან ვერ აკეთებენ. მაგრამ ფაქტი სახეზეა, რომ კვლავ ასეთი სერიოზული ჩავარდნაა. ამიტომ ეს ყველაფერი გამოსასწორებელია. მეორეს მხრივ, ზოგიერთი `ქართული ოცნების~ წარმომადგენლების, პირდაპირ ვამბობ, პაატა ზაქარეიშვილის განცხადებები მაქვს მხედელობაში, რომელიც ეჭვის თვალით და უნდობლობით განაწყობს საერთაშორისო ორგანიზაციებს საქართველოს მიმართ, როდესაც ხელისუფლებაში წარმოდგენილი ერთ-ერთი მინისტრი აკეთებს პრორუსულ განცხადებებს, რატომ გვიკვირს შემდეგ, რომ ნატო იქნება თუ ევროკავშირის წარმომადგენლობა, მთელი ქართული ხელისუფლების მიმართ, უნდობლობით და ეჭვის თვალით იქნება გამსჭვალული. ამის საფუძველი ასეთმა განცხადებებმა მისცა, როგორც ნატოს საპარლამენტო ასამბლეის წარმომადგენლებს, ასევე ევროკავშირის წარმომადგენლებს. ასეთი მოუფიქრებელი და პირდაპირ ღიად პრორუსული განცხადებების გაკეთება, რა თქმა უნდა, ხეირს არ მოუტანს საქართველოს არა მარტო იმიტომ, რომ საერთაშორისო თანამეგობრობა, რომელიც ერთადერთი გარანტორია დღეს საქართველოს ტერიტორიული მთლიანობის, ასე ვთქვათ, ამ მიმართულებით შეანელებს თავის მოქმედებებს, არამედ იმიტომაც ეს მთლიანად იქნება ასახული საქართველოს მთელ მთავრობასთან ურთიერთობის მთლიან მოცულობაში. აქედან გამომდინარე რაღაცნაირად ეს საკითხიც უნდა იქნეს დარეგულირებული და მკაფიოდ უნდა იქნეს გამოთქმული მესიჯები, რომელსაც საქართველოს ხელისუფლება უნდა გზავნიდეს საერთაშორისო ოგანიზაციებში.
_ თქვენი საუბრიდან გამოდის, რომ არასწორი გადაწყვეტილება იყო პაატა ზაქარეიშვილის მინისტრად დანიშვნა?
_ მათი საქმია, ვის სად დანიშნავენ, მაგრამ განცხადების გაკეთება და აქტიურობა ამ მიმართულებით, ამის შეფასების არა მარტო უფლება გვაქვს, ვალდებულიც ვართ, რომ ღიად აღვნიშნოთ, რომ არ შეიძლება სეპარატისტული რეგიონების მხარეებად აღიარება და რუსეთის პასუხისმგებლობის განეიტრალება. არც ერთ შემთხვევაში არ შეიძლება საუბარი იმასთან დაკავშირებით, რომ პირდაპირ პასპორტი ვაღიაროთ მათი, რაც თავისთავად ნიშნავს მათი სუვერენიტეტის აღიარებას. ეს არა მარტო საქართველოსთვის არის ძალიან მტკივნეული და ფაქიზი თემები, არამედ რეგიონსაც ეხება. იგივე რკინიგზის გახსნა რეგიონსაც ეხება; პასპორტების მიცემა რეგიონსაც ეხება. იმიტომ, რომ მსგავსი კონფლიქტები, მსგავსი თემები რეგიონში მრავლად არის. რკინიგზის გახსნის შემდეგ მოხდა უპრეცედენტო შემთხვევა, როდესაც ბიძინა ივანიშვილს მოუწია (არ ვიცი, რა იყო ამის მოტივი) `სოკარის~ ოფისში პირადად მისვლა, რაც არა მგონია, რანგობრივი ეტიკეტის საზღვრებში ჯდებოდეს. ამიტომ, როცა მსგავს განცხადებებს ვაკეთებთ, უნდა დავფიქრდეთ. ასევე უნდა დავფიქრდეთ, როგორ უნდა იქნენ გათავისუფლებული ის პატიმრები, რომლებიც არ იმსახურებენ დღეს ციხეში ყოფნას, ამ დროს გამოიჩინო სულმოკლეობა და შენი ნათესავი ადრე გაათავისუფლო, გარკვეულწილად უსიამოვნო განწყობას იწვევს, როგორც კეთილგანწყობილ საზოგადოებაში, ასევე საბაბს აძლევს მოწინააღმდეგე მხარეს ისაუბროს პოლიტიკური დევნის ელემენტებზე.  მსგავს საკითხებს მეტი პასუხისმგებლობით უნდა მოვეკითხოთ.
_ რუსეთთან მიმართებაში ახალმა ხელისუფლებამ ნაბიჯი გადადგა, სპეციალური წარმომადგენელი დანიშნა და ბურთი ოკუპანტის მოედანზე გადაიტანა…
_ მე ვერ დავეთანხმები ამ პოზიციას ერთი რამის გამო. ჩვენ პრაქტიკულად ამდენი ხნის განმავლობაში შეიძლება ითქვას, რომ ბოლო 15-20 წლის განმავლობაში ქართველებს შესაძლებლობა არ მოგვცემია, რომ ეს საკითხი განგვეხილა ერთმანეთთან მუდმივი დიალოგის რეჟიმში. ჩვენ ვართ შეთანხმებული ტერიტორიული მთლიანობის აღდგენის კურსზე ან ვართ შეთანხმებული, თუ რა ნაბიჯები უნდა გადავდგათ. მე ზურაბ აბაშიძეს ძალიან ვაფასებ, აქამდეც მისი გამოუყენებლობა დანაშაულის ტოლფასადაც შეიძლება შეაფასო, მაგრამ აქ საქმე ზურა აბაშიძეში არ არის. საერთოდ, კონსესნუსი ჩვენ, ქართველებმა, მივაღწიეთ რა კურსს უნდა ვადგეთ? ამის შესახებ ან გამოკითხვა თუ ჩატარებულა, ან დისკუსია თუ გამართულა. ან თუნდაც ყველაფერს რომ თავი დავანებოთ, როგორი უნდა იყოს ჩვენი კურსი და დარეგულირების გეგმა სადმე გამხდარა შეჯერების საგანი? თვით არჩევნების დროსაც კი ამ კუთხით ოცნება არაფერს საუბრობდა. მაგრამ ეს გეგმა არ ყოფილა საჯარო და არც არავინ ვიცით, რა დავალებით მიდის ზურა აბაშიძე მოსკოვში. რა გზას ადგას ხელისუფლება რუსეთის მიმართულებით, ჩვენ ეს არ ვიცით, იქნებ ვეთანხმებით ამ გზას. იქნებ ამ გეგმის განხორციელებაში ჩვენი რესურსიც შეგვიძლია ჩავრთოთ, რატომ არ საუბრობენ ამაზე?! ან პირიქით, იქნებ ძირშივე მიუღებელია ეს პოზიცია და პირიქით, აქ ქართველები უნდა შევთანხმდეთ. აი, ეს საკითხი, სამწუხაროდ, ამ ხელისუფლებამაც კი არ დასვა საჯარო განხილვის საგნად. ჩვნ ხომ არ ვამბობთ იმას, რომ საჯარო უნდა იყოს კონკრეტული ფაქიზი თემები, მაგრამ ზოგადად, როგორ ხედავს ქართველი ხალხი ტერიტორიული მთლიანობის აღდგენის საკითხს და იგივე, როგორ ვხედავთ ჩვენ ხვალ საქართველოს მოწყობის საკითხს, ამის შესახებ დისკუსია არსად არ ყოფილა. ამის შესახებ დოკუმენტი არ არსებობს. აქედან გამომდინარე, ჩემთვის უბრალოდ გაუგებარია, რატომ ადგას ხელისუფლება იმავე კურსს, რა კურსზეც იდგა შევარდნაძე და სააკაშვილი. რატომ ხდება ეს თემები მიჩქმალული და კონკრეტული ვიწრო ჯგუფის გადასაწყვეტი და არა დავუშვათ, მთელი ქართული საზოგადოების. ეს საბოლოო ჯამში მერე მაინც ქართველმა ხალხმა უნდა გადაწყვიტოს და დღესვე უნდობლობას, ეჭვებს აჩენს, სხვადასხვა ხედვის ადამიანებს კი დაპირისპირებისკენ უბიძგებს. აი, ამ კუთხით ჩემთვის ყველაზე უფრო შემაშფოთებელია ის გარემოება, რომ ძველი კურსი გრძელდება. ჩვენ არ ვსაუბრობთ, მინისტრად ვინ დანიშნა. Aამის ავანსი დღეს პრემიერს აქვს, თუმცა აქაც ძალიან ბევრი კითხვის ნიშანი რჩება. მაგრამ ეს შედარებით უმნიშვნელოა იმასთან დაკავშირებით, რომ საჯაროდ შევთანხმდეთ ქართველები, რა არის საქართველოსთვის კარგი, რომ ეს არ გახდეს ჩვენი დაპირისპირების საგანი ხვალ. ხვალ, როდესაც მეტ-ნაკლებად ჩამოყალიბდება პოლიტიკურ ინტერესები, უკვე ასეთი მნიშვნელოვანი თემატიკა გამოყენებული იქნება სხვადასხვა ჯგუფის მიერ საკუთარი ზრახვების შესანიღბად. სანამ ეს თემები ღია სივრცეში გამოვა, სასურველია ძირშივე იქნეს აღმოფხვრილი.   სამწუხაროდ, ეს ჩაკეტილობა, რაც დღეს ოცნებას აქვს, გავიმეორებ, ეს არის შევარდნაძე-სააკაშვილის კურსის გაგრძელება ამ საკითხში. ეს დადებით შედეგს ნამდვილად არ მოიტანს. ეჭვის და დაფიქრების საბაბს კი ქმნის, რატომ ვმალავთ და რა არის ამ დამალვის უკან.